Το έλλειμμα του απόρτ στα Πόιντερ & στα Σέττερ

Πως μια ιδεοληψία έγινε… κατεύθυνση εκτροφής, θέτοντας υπό αμφισβήτηση ένα πολύτιμο και χρήσιμο κυνηγετικό προσόν
Mόνο μια γενιά κυνηγών μας χωρίζει από εκείνα τα χρόνια των πατεράδων μας, που το απόρτ αποτελούσε… αναγκαία και ικανή συνθήκη για να χαρακτηρίζεται “καλός” ένας κυνηγετικός σκύλος! Όταν ακόμα οι κυνηγοί ακολουθούσαν την μεταπολεμική “Γαλλική σχολή”, που έδινε μεγάλη σημασία στην πρακτικότητα και τη χρηστικότητα, κυνηγόσκυλο που δεν “απορτάριζε” ήταν… μισό κυνηγόσκυλο.

κείμενο ΑΧΙΛΛΕΑΣ ΑΥΓΕΡΗΣ
Κυνηγετικά Νέα

“Διαστροφή” ενστίκτου…
Μετά το 1980, όμως, ενέσκηψε η επέλαση των Βρετανικών φυλών… ιταλικής προέλευσης, και μαζί τους όποια ιδεοληψία μας συνέφερε:
– “Τα Αγγλικά σκυλιά δεν εκτρέφονται για το απόρτ”, “οι Άγγλοι έχουν άλλα σκυλιά για την επαναφορά”, “τα Πόιντερ και τα Σέττερ χαλάνε το στυλ τους, όταν ψάχνουν νεκρό ή τραυματισμένο θήραμα”, “τα Αγγλικά σκυλιά οφείλουν να δουλεύουν σε ζευγάρια και να μην απορτάρουν”, όλα αυτά λέγονταν και λέγονται κατά κόρον και στις ημέρες μας…
Η αλήθεια είναι ότι, πολλά Πόιντερ και Σέττερ δεν απορτάρουν σήμερα, δεν δείχνουν από τη φύση τους κανένα ενδιαφέρον για το σκοτωμένο θήραμα…
Είναι σαν όλη η δουλειά τους να τελειώνει στη φέρμα τους!
Αν το πουλί έπεσε, αν έφυγε ή αν τρέχει κοψόφτερο, το σκυλί μένει αδιάφορο και αμέτοχο.
Λες και δεν ήταν αυτή η ίδια πέρδικα, το κίνητρο για μια εξαντλητική έρευνα, για μια δύσκολη αναζήτηση και μια τελική μεγαλειώδη φέρμα…
Είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς την ψυχοσύνθεση αυτού του παγερά αδιάφορου σκύλου, αν και πρόκειται για μια εμφανή “διαστροφή” του κυνηγετικού ενστίκτου.
Ότι δεν χρησιμοποιείς, το… χάνεις
Η εκτροφή σε μια συγκεκριμένη κατεύθυνση, επικεντρωμένη μόνο στην έρευνα, αναμφισβήτητα έχει αλλάξει και το γονίδιο των κυνηγόσκυλων και τις απαιτήσεις μας. Και σίγουρα εδώ, υπάρχει ένα θέμα “κληρονομικότητας”: στη φύση, ότι δεν χρησιμοποιείς… το χάνεις.
Το ίδιο συμβαίνει και με το απόρτ!
Πριν από δύο δεκαετίες, όταν ακόμα οι κυνόφιλοι των Αγγλικών σκυλιών οργανώνονταν και μάθαιναν, βρεθήκαμε μάρτυρες μιας γελοιοποίησης της διαδικασίας του απόρτ, όπως ζητιόταν σε αγώνες πρακτικού κυνηγίου.
Μια πέρδικα κατεψυγμένη, ή μια μπεκάτσα… προπέρσυνη, ή ένα ορτύκι που μύριζε φύραμα, πετιόταν ξανά και ξανά στα αγωνιζόμενα σκυλιά, με τους κριτές να κρίνουν ποιο θα… σιχαινόταν περισσότερο ή λιγότερο, το χιλιοσαλιωμένο και τσαλακωμένο θήραμα!
Η ιστορία αυτή σταδιακά εκφυλίστηκε, και τελικά το απόρτ καταργήθηκε ως υποχρέωση από τους Αγώνες Κυνηγετικών Ικανοτήτων Πόιντερ και Σέττερ στη χώρα μας…
Και στην πράξη, όμως, αρκετοί από τους κυνηγούς που χρησιμοποιούν Αγγλικές φυλές στο κυνήγι, ούτε επιμένουν ούτε και εκπαιδεύουν συστηματικά τους κυνηγετικούς τους σκύλους στην “επαναφορά” του θηράματος:
-“Αν το έχουν μέσα τους καλώς, αν δεν το έχουν… τι να κάνουμε;”, είναι η κυρίαρχη αντίληψη.
Άλλες προτεραιότητες…
Ο λόγος γι’ αυτήν την τάση είναι απλός: το βραχώδες, ξηρό και απαιτητικό περιβάλλον της χώρας μας, απαιτεί ανάδειξη και των τελευταίων ιχνών κουράγιου , δύναμης και σχετικής ανεξαρτησίας από τα Αγγλικά σκυλιά.
Το σκυλί χρειάζεται να συγκεντρώσει όλες του τις δυνάμεις στην έρευνα της αναζήτησης και πουθενά αλλού…
Αυτό είναι κάτι που κατατάσσεται ως πρώτη προτεραιότητα για τον κυνηγό, οπότε σταδιακά υποβαθμίζει την αξία του απόρτ.
Στα μάτια ενός ερασιτέχνη κυναγωγού, η εκπαίδευση ή η πίεση στον σκύλο για να απορτάρει, φαίνεται σαν να τον κάνει περισσότερο “εξαρτώμενο”, σαν να δεσμεύει και να περιορίζει την έρευνά του.
Και σε μια εποχή που “το πόσο ανοίγεται;” είναι το βασικό ζητούμενο, το απόρτ χάνει μοιραία τη σημασία που είχε κάποτε στους κυνηγετικούς σκύλους.
Τα αδιάφορα στο θήραμα
Η προσωπική μου άποψη είναι ότι, το απόρτ έχει να προσφέρει πολλά και στα Πόιντερ και στα Σέττερ, όσον αφορά την αύξηση του κυνηγετικού τους πάθους, αλλά και την έκταση της έρευνάς τους!
Σήμερα, πολλά Αγγλικά σκυλιά έχουν την τάση να απορτάρουν, αλλά το ξέπνοο λαχάνιασμά τους στην τελική φάση μετά το πυροβολισμό, δεν τους το επιτρέπει. Όμως, θα τρέξουν, θα βρουν το θήραμα, θα το γλύψουν ή θα το κρατήσουν λίγο, θα το ξαναπιάσουν αν προσπαθήσει να τους φύγει…
Με πολύ λίγη προσπάθεια, αυτά τα σκυλιά θα απορτάρουν κανονικά, αν ο κυναγωγός τους έχει την υπομονή και την επιμονή να τους το ζητήσει.
Τα… προβληματικά είναι αυτά που συστηματικά αδιαφορούν για το νεκρό θήραμα, αρνούμενα να το βάλουν στο στόμα τους. Εκεί μόνο το κλασικό “υποχρεωτικό” απόρτ, μπορεί να οδηγήσει σε καλά αποτελέσματα.
Ανάμεσα στα Αγγλικά σκυλιά, υπάρχουν και μερικά που… θα καταπιούν το σκοτωμένο θήραμα ολόκληρο, προς μεγάλη έκπληξή μας: όχι τις μπεκάτσες, αλλά, συνήθως, πέρδικες ή ορτύκια που έχουν μια ξελιγωτική γεύση για τον ουρανίσκο τους.
Oι καταστροφικές τιμωρίες
Αυτό είναι κάτι που διορθώνεται, απλά θέλει αρκετή επιμονή σε πρώιμη ηλικία. Και, κυρίως, δεν θέλει τιμωρία, καθώς ο σκύλος απλά ανταποκρίνεται στο ένστικτό του… Η ανταμοιβή είναι το καλύτερο κίνητρο για τα κυνηγόσκυλα.
Και η καλύτερη ανταμοιβή είναι να κάνεις τα σκυλιά να συμμετέχουν σε κάτι πραγματικό και “αυθεντικό”, όχι σε κάτι ανούσιο και ιδεοληπτικό, όπως μια μακρινή και ασαφής φέρμα (που μπορεί ο σκύλος να μην καταλάβει τα πουλιά να φεύγουν, αλλά να… πάρει τον πόντο)!