Ένας κυνηγός στην Αδριανουπολη...

Κείμενο: Νίκος Φωτακόπουλος Φώτο: Νάσος  Φωτακόπουλος
 http://kynoclub.gr


Πριν 4-5 χρόνια  βρέθηκα στον Έβρο για κυνήγι, και ρεπορτάζ. Η Τουρκία ήταν δίπλα.  Το ξανασκέφτηκα και ξεπερνώντας τις …εθνικιστικές μου εμμονές, αποφάσισα να…το δοκιμάσω! Παρακάλεσα τον Χρήστο Ρουσίδη να με  ξεναγήσει στη γειτονική (και κάποτε ελληνική) Ανδριανούπολη, ή Edirne επί το τουρκικόν. Ευγενικός και πρόθυμος αυτός δεν μου το αρνήθηκε και για δυο ώρες βρέθηκα στη άλλη πλευρά του Έβρου, εκεί όπου ποτέ δεν πίστευα ότι θα βρεθώ…
Η πρώτη εντύπωση ήταν η …πολυκοσμία. Έβλεπες παντού ανθρώπους. Στους επαρχιακούς δρόμους, στα χωράφια, στα μποστάνια, στα μικρά χωριά, στους πολλούς πάγκους στις άκρες των δρόμων. Η ίδια η Ανδριανούπολη μοιάζει αρκετά μεγάλη (140.000 κάτοικοι), αλλά ο γράφων δεν είχε καμία όρεξη μέσα στην Αυγουστιάτικη ζέστη να την δει ολόκληρη (και πολύ περισσότερο να χάσει χρόνο ασχολούμενος με την σύγχρονη εκδοχή της). Προτίμησα μια βόλτα στα παλιά σοκάκια και στο ανατολίτικο χρώμα. Οι φωτογραφίες νομίζω πώς είναι η καλύτερη ξενάγηση και μεταφέρουν με τον καλύτερο τρόπο την εικόνα από όσα είδαμε.  Όμως το τελικό συμπέρασμα που δεν δείχνουν οι φωτογραφίες είναι ένα:. –Όσοι μεγαλώσατε με το γνωστό απόφθεγμα ‘’ουνα φάτσα ούνα ράτσα’’, καλό θα είναι να αναθεωρήσετε τις απόψεις σας. Αν μοιάζουμε μία φορά με τους Ιταλούς, τότε με τους Τούρκους είμαστε ολόιδιοι!
Τόσο οι …φάτσες, όσο οι επιγραφές και τα ονόματα επιβεβαιώνουν ότι είμαστε μια από τα ίδια. Και …Τερζήδες είδα, και Μπαϊρακτάριδες είδα, και Μπουλασίκιδες είδα, και  πάμπολλους …ογλού είδα. Και αν δεν σας φτάνουν αυτά να σημειώσω μία ακόμα ομοιότητα: ξόδεψα περίπου πενήντα ευρώ αγοράζοντας μικροπράγματα. Οι μισοί μαγαζάτορες δεν μου έδιναν απόδειξη αν δεν την ζητούσα. Η ίδια ακριβώς αναλογία με τους Έλληνες! 
Το κυνηγομάγαζο
Ουδέποτε έχω δει τόσο πολύ εμπόρευμα σε ένα τόσο δα  μικρό μαγαζί. Γεμάτο με κάθε είδους πραμάτεια, από φυσίγγια και όπλα μέχρι καλάμια και δολώματα για ψάρεμα. Το μάτι μου αμέσως ζύγισε την αναλογία και βρήκε το ψάρεμα να υπερτερεί. Η αναλογία ήταν ένα προς τρία. Σε μια μικρή βιτρίνα υπήρχαν μερικά όπλα. Τα έψαξα και ήταν όλα τούρκικα! Σούπερ ποζέ, καραμπίνες και αεροβόλα. Πάμφθηνα. Με 400-500 ευρω αγοράζεις κάποιο συμπαθητικό (στην όψη)  δίκαννο. Μου φάνηκαν ποιοτικότερα από κάποια επικίνδυνα σιδερικά που εισάγουν ορισμένοι στην Ελλάδα. Στα φυσίγγια υπήρχε μεγάλη ποικιλία και τα περισσότερα ήταν ντόπια ενώ δεν έλειπαν και κάποια εισαγόμενα που προορίζονταν κυρίως για υδρόβια και τριχωτά θηράματα. Το κόστος των ντόπιων  ήταν το μισό από αυτό που πληρώνουμε εμείς στην Ελλάδα, αλλά θα πρέπει να συνυπολογίσουμε ότι ένας τούρκικος μισθός είναι περίπου 200 με 300 ευρώ το μήνα. Και αν τα φυσίγγια έχουν την μισή τιμή σε σχέση με τα ελληνικά, η τιμή της βενζίνης είναι ή ίδια. Γύρω στο 1,5 ευρώ το λίτρο, ενώ το πολύ διαδεδομένο υγραέριο κοστίζει ένα ευρώ το λίτρο! Και για να επανέλθουμε στο κυνηγομάγαζο, να σημειώσουμε ότι είχε διαθέσιμα και σε πρώτη ζήτηση κάμποσα πλανούρια, όπως τα εικονιζόμενα ομοιώματα! Δεν είναι παράδοξο να απαγορεύονται στην μια πλευρά του Έβρου και στην άλλη να επιτρέπονται;
Όμως, αν στην Ελλάδα απαγορεύονται τα ομοιώματα των πουλιών, δεν απαγορεύονται τα ομοιώματα των …καλλιεργειών. Το πολύ αποδοτικό πουκάμισο-ηλιόσπορος, που μου απέδωσε την πρώτη ημέρα κυνηγίου δέκα τρυγόνια, το ανακάλυψα όπως βλέπετε στο τούρκικο  κυνηγομάγαζο. Μάλλον είναι …μαϊμού γνωστής μάρκας, που μου κόστισε δεκαεπτά ευρώ (αν θυμάμαι καλά). Άλλα πέντε μου στοίχισε το ασορτί καπέλο. Χαλάλι οι …παράδες όμως, για να μιλήσουμε και λίγο την …τουρκοελληνικήν. Όπως διαπίστωσα (από την δίωρη παραμονή μου στην Τουρκία) όλοι οι Έλληνες μιλάμε αρκετά καλά τα τούρκικα, ενώ ουκ ολίγοι συμπατριώτες μας φέρουν υπερήφανα στο επώνυμο τους την κατάληξη ογλού και αλής, ενώ ο εις εκ των κουμπάρων φέρει  το ιστορικό όνομα καρ(ά)μαν-α(ν)λης. Και όπως έλεγε και κάποιος ιστορικός (ίσως ο Σαράντης Καργάκος)  τα τούρκικα ονόματα στα ελληνικά επώνυμα είναι λάφυρα από πολιτιστικούς πολέμους, όπου οι Έλληνες βγήκαν νικητές! Ίσως να είναι και έτσι…

Πολλά εγκαταλειμμένα αρχοντικά ανήκαν σε Έλληνες που είτε εκδιώχθηκαν είτε τα μάζεψαν (;) και έφυγαν. Κάποια από αυτά μένουν ακόμα όρθια, για να θυμίζουν άλλες εποχές…

Η αξιοποίηση του Έβρου με παρόχθια εστιατόρια! Η εικόνα είναι από το τμήμα του ποταμού που βρίσκεται σε τουρκικό έδαφος και για τους μη γνωρίζοντες, να σημειώσουμε ότι ένα κομμάτι του ποταμού σε μήκος ….χιλιομέτρων δεν αποτελεί σύνορο μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας, αλλά διέρχεται μέσα από την γειτονική χώρα η οποία το αξιοποιεί και τουριστικά.

Κυνηγετικα περιοδικά: Κοστίζουν τα μισά χρήματα σε σχέση με τα αντίστοιχα ελληνικά, αλλά έχουν τις μισές ή ακόμα και λιγότερες σελίδες. Η ποιότητά τους ως προς την σελιδοποίηση και την εκτύπωση μας θύμισε τα δικά μας προ εικοσαετίας. Όμως ήταν γεμάτα από διαφημίσεις τούρκικων όπλων.

Έξω από ένα μεγάλο τζαμί γυναίκες πλένουν τα …πόδια τους. Μια εικόνα που παραξενεύει οποιονδήποτε δυτικό, αλλά είναι απόλυτα φυσιολογική για τους Τούρκους..

Σιντριβάνι με …αγαλματένια ποταμόψαρα… Το ποταμίσιο ψάρεμα είναι ιδιαίτερα δημοφιλές στην περιοχή και αυτό είναι εμφανές παντού.

Ο αραμπάς και η …εξέλιξη του! Μια περίεργη ιδιοκατασκευή που χρησιμοποιείτε ως μεταφορικό μέσο και ως αγροτικό μηχάνημα. Εικόνα συνηθισμένη στην Τουρκία όπως και οι αραμπάδες…

Η επιγραφή έξω από το ψητοπωλείο είναι απόλυτα κατανοητή από τους γνωρίζοντες ….ελληνικά. Όσο για τις αναγραφόμενες τιμές, αρκεί να διαιρέσετε δια δύο και θα βρείτε το κόστος του κεφτέ και της σαλάτας σε ευρώ.