Ο λαγός των... μανιταριών

http://www.ihunt.gr/content/o-lagos-ton-manitarion

ι θερμοκρασίες Ιουλίου και η εξοντωτική ηλιοφάνεια δεν βοήθησαν στην έναρξη του λαγού. Την Κυριακή στις 13, μετά την αναγνωριστική έξοδο, έγινε η τελευταία συγκέντρωση των λαγοκυνηγών με ψητά και το απαραίτητο γλέντι και η κάθε ομάδα επέλεξε την περιοχή όπου θα εξορμούσε στην έναρξη.

 

Τα αποτελέσματα όμως ήταν απογοητευτικά τόσο για όσους επέλεξαν τις μακρινές διαδρομές στα σύνορα με την Αλβανία όσο και για όσους κυνήγησαν στα κοντινά κυνηγοτόπια. Εξι παρέες σε διαφορετικές περιοχές δεν κατάφεραν να ματώσουν τα τουφέκια τους την Τετάρτη και η έξοδος του Σαββάτου δεν είχε καλύτερα αποτελέσματα. Οι πρώτες μέρες του λαγού έδειχναν να διαμορφώνουν ένα αρνητικό τοπίο.

 

Οι πρώτες βροχές του Σεπτεμβρίου ανοίγουν όμως και την περίοδο των φθινοπωρινών μανιταριών δημιουργώντας τις κατάλληλες συνθήκες έτσι ώστε η μανιταρο-έξοδος να γίνεται «εν όπλοις». Το πρωί του Σαββάτου δεν μπόρεσα να συμμετάσχω στις πρωινές εξόδους των λαγοκυνηγών, όμως μετά το μεσημέρι ήταν η κατάλληλη ώρα για την πρώτη φθινοπωρινή έξοδο των βωλιτών. Μετά τις βροχές της προηγούμενες εβδομάδας, ήταν απαραίτητο να γίνουν οι πρώτες αναγνωριστικές έξοδοι ψηλά στα ορεινά λιβάδια στο Βίτσι.

 

Στις πέντε το απόγευμα η θερμοκρασία ήταν 25 βαθμούς στα 1.500 μέτρα από όπου ξεκίνησα την έρευνα. Με το όπλο στο χέρι και το καλάθι στον ώμο σάρωσα όλα τα ξέφωτα ανάμεσα στις οξιές. Με πρώτη σφαίρα στη θαλάμη ένα εφτάρι, πάντα μπορείς να πετύχεις κάποιες πρώιμες φάσσες την εποχή αυτή και δύο- τρία λαγοφύσιγγα, σε μια ώρα πέρασα από όλα τα ύποπτα σημεία.

 

Μια χούφτα αγαρικά που ξεφύτρωσαν καχεκτικά ανάμεσα στα ξερά χόρτα ήταν τα μόνα σημάδια των μανιταριών. Οι βωλίτες περιμένουν την επόμενη βροχή και οι λαγοί δεν είχαν κανέναν λόγο να πιάσουν τα ηλιοκαμένα ξέφωτα όπου οι μύγες πετούσαν σύννεφα γύρω από κάθε ζωντανό οργανισμό που έκανε το λάθος να κινείται στην περιοχή.

 

Μια χούφτα μικροκαμωμένα αγαρικά στο πιάτο και ένας λαγός τεμαχισμένος στο νερόξιδο είναι τα αποτελέσματα μιας επιτυχημένης φθινοπωρινής μανιταροεξόδου.

 

Τα λίγα αγαρικά μέσα στο καλάθι θα διαλύονταν με το ανεβοκατέβασμα στις πλαγιές και το σκέπασμά τους με κλαδιά οξιάς βαρυφορτωμένα με καρπούς ήταν η απαραίτητη λύση.

 

Ούτε η επόμενη πλαγιά στα 1.200 μέτρα όπου μετακινήθηκα με το αυτοκίνητο έδειξε καλύτερα αποτελέσματα και πλέον έβαλα πλώρη για ακόμη χαμηλότερα, στις μεικτές ζώνες οξιάς και βελανιδιάς. Στις επτά ο ήλιος χαμήλωσε και στις βορινές πλαγιές η θερμοκρασία ήταν γύρω στους είκοσι βαθμούς. Η αίσθηση της δροσιάς ήταν εμφανής και μια γρήγορη έρευνα στην ανήλια πλαγιά θα ήταν η τελευταία αναγνωριστική προσπάθεια.

 

Παρόλο που ήταν υπόθεση μερικών λεπτών να κατέβω χαμηλά στις οξιές μέχρι το ξέφωτο για να ρίξω την τελευταία ματιά, δεν ξέχασα να πάρω το όπλο μαζί μου. Φορτώθηκα το καλάθι και άρχισα να γεμίζω τη θαλάμη την ώρα που κατέβαινα το πρανές της ασφάλτου προς το δάσος. Μόλις έκλεισε το κλείστρο, μια καφετιά αστραπή πετάχτηκε μέσα από τα πόδια μου. Κάτω από ένα μικρό θαμνάκι ξεφύτρωσε ο λαγός και αντί να φύγει μπροστά που είχα ορατότητα, πήδηξε πίσω μου το μικρό πρανές και βγήκε πάνω στην άσφαλτο δίπλα στο αυτοκίνητο.

 

Μετά το στιγμιαίο ξάφνιασμα, μόνο λαγό δεν περίμενα να συναντήσω την ώρα αυτή στο σημείο αυτό, τον ακολούθησα με ένα σάλτο ελπίζοντας να πάρει τον ανήφορο στην άσφαλτο.

 

Ενα μικρό νεροφάγωμα κατέβαινε από την απέναντι πλαγιά και εκεί διάλεξε ο λαγός τον δρόμο διαφυγής του. Με δυο σάλτα πέρασε την άσφαλτο και όρμησε στο πρανές. Οταν ανέβαινε τα πέντε μέτρα του ακάλυπτου πρανούς ήμουν ήδη στην άσφαλτο και μόλις έφτασε στην κορυφή και πήρε τον ανήφορο, έριξα την πρώτη τουφεκιά.

 

Φάνηκε να κόβει ταχύτητα και συνέχισε με απεγνωσμένα βήματα να ανεβαίνει τη σκεπασμένη με φύλλα οξιάς πλαγιά. Ακόμη μια τουφεκιά και αμέσως κόλλησε στο ανήφορο. Χαλάρωσα, θα πέσει όπου να ‘ναι, έκανα τη διαπίστωση και χαμήλωσα το όπλο. Πήρε το πλάι όμως και άρχισε να χώνεται στα χαμόκλαδα σερνάμενος. Εχει γούστο να μου φύγει τώρα μέσα στα πυκνά ήταν η σκέψη μου και μια τρίτη τουφεκιά αντιλάλησε μέσα στη ρεματιά. Μέχρι να γυρίσω στο σπίτι είχε νυχτώσει για τα καλά και μέσα στο σκοτάδι κατάφερα να γδάρω τον λαγό και να τον καθαρίσω στη βρύση της αυλής.

 

Η τρίτη τουφεκιά είχε διαλύσει τα εντόσθια και αν δεν τον καθάριζα γρήγορα θα είχε βρωμίσει. Αργά το βράδυ μια χούφτα καχεκτικά αγαρικά σε ένα μικρό πιάτο και ο γδαρμένος και τεμαχισμένος λαγός ήταν τα χειροπιαστά αποτελέσματα της πρώτης φθινοπωρινής μανιταρο-εξόδου.

 

Μπορεί η κανονική έξοδος για λαγοκυνήγι να μην ήταν πετυχημένη, όμως το μανιταροκυνήγι με αποζημίωσε με το παραπάνω. Ηταν ο πρώτος λαγός της χρονιάς για τη μεγάλη παρέα των λαγοκυνηγών και τα τηλέφωνα έδωσαν σε όλους το χαρμόσυνο μήνυμα. Το ραντεβού ανανεώθηκε για την επομένη μέρα, την Κυριακή των εκλογών, αυτήν τη φορά προς το Βίτσι που φαίνεται ότι είναι πιο γουρλίδικο από τα πετρωτά της Κρυσταλλοπηγής.

 

Ο λαγός ήταν άτυχος. Τον Σεπτέμβριο εκτός από το καλάθι και το μαχαίρι των μανιταριών το απαραίτητο εργαλείο του μανιταροσυλλέκτη-κυνηγού είναι το τουφέκι του, και αυτό δεν το ήξερε ο λαγός μας, που αποτέλεσε το πρώτο θήραμα της χρονιάς που μπήκε στο σακίδιο.

 

Του κυνηγού και του μανιταροσυλλέκτη το πιάτο δέκα φορές είναι αδειανό και μια φορά γεμάτο. Αυτήν τη φορά ήταν άδειο το πιάτο του μανιταροσυλλέκτη, όμως του κυνηγού γέμισε για τα καλά. Αν ο λαγός είναι «δικός σου», θα έρθει ο ίδιος μέσα στο πιάτο σου, όσο και να προσπαθείς να τον αποφύγεις...

 

ΚΕΙΜΕΝΟ - ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΘΩΜΑΣ ΜΠΑΤΣΕΛΑΣ

 

ΕΘΝΟΣ-ΚΥΝΗΓΙ