Τα γουρούνια της άνοιξης 

 http://www.ethnos.gr

 

Πέρασαν κοντά τέσσερις μήνες από τότε που κάναμε την τελευταία παγάνα. Τα βουνά άρχισαν να μπουμπουκιάζουν, τα λιγοστά χιόνια... αποτραβήχτηκαν στα ζερβά και στις απάτητες κορφές.

Μεγάλωσαν πια οι μέρες, πρασίνισαν τα λιβάδια. Εκεί ψηλά στη Δυτική Ροδόπη, γέμισαν οι πλαγιές με τα κοπάδια, τους βοσκούς και τα σκυλιά τους. Οπως από παλιά τα 'χουν κανονισμένα, τέτοια εποχή ο ήλιος, η βροχή και οι ομίχλες, αλλάζουν στέκια και συνήθειες. Ανοιξη!
Οι μυρωδιές του δάσους άλλαξαν, μαζί με τα χιόνια που 'γιναν νερά και κύλησαν στους πανάρχαιους δρόμους προς το Αιγαίο. Αφησαν όμως πίσω τους άθικτες «σοδειές» από κάστανα και βελανίδια, ένα «στοκ» ζωής για τα πλάσματα του δάσους...
Ο Απρίλης, ο «ανοιξιάτης» μήνας των παλιών, είναι μήνας που αρχίζουν οι γέννες των γουρουνιών. Ο Απρίλης σηματοδοτεί την εποχή που ξεμοναχιάζονται τα θηλυκά, αφού από αιώνες τώρα έτσι το έχουν συμφωνημένο με τα πνεύματα του βουνού.
Μαλάκωσαν τα κρύα, φρέναραν στις κατηφοριές οι αέρηδες και κόπασαν οι κατακλυσμοί του Μάρτη. Το κοπάδι μέσα σε δυο-τρεις νύχτες διαλύθηκε. Aπάνεμες γωνιές, προφυλαγμένες από του λύκου το βλέμμα, μακριά όσο το δυνατόν από μονοπάτια και πολυσύχναστα ξέφωτα, αγκαλιάζουν τους πόνους της γέννας.

Για να δουν το φως του ήλιου και να νιώσουν τη γλώσσα της μάνας οι πρώτοι ανοιξιάτικοι διάβολοι! Με τα ριγωτά τους «κουστούμια» τσιρίζουν, γουργουρίζουν και σπρώχνονται στις ρόγες της γουρούνας. Ορθια με το που γεννιούνται, έτοιμα να σκορπίσουν στον πρώτο κίνδυνο.
Και η γουρούνα, που πολλές φορές είναι μιας άνοιξης κι ενός χειμώνα τέκνο, τεντώνει αυτιά και αισθήσεις, ψάχνοντας τον... «παρείσακτο» θόρυβο ενός δάσους που πάλλεται στους ήχους της νέας ζωής.
Η ακοή είναι η πεμπτουσία της επιβίωσης για τις σκρόφες και τα μικρά τους! Γι' αυτό αποφεύγουν τις φουσκωμένες κατεβασιές των λιωμένων χιονιών, αφού τα νερά σκεπάζουν τους ήχους, ειδικά όταν κάνουν μικρούς καταρράκτες... Διαλέγουν σημεία μακριά από τα κοπάδια των λύκων κι απ' τις περιοχές των ζαρκαδιών.
Είναι δυο-τρία χρόνια που ξεστράτισε η ισορροπία της φύσης εκεί ψηλά στη Ροδόπη. Τρέμει η γουρούνα το κοπάδι των λύκων, ακόμη κι όταν είναι κοπαδιασμένη. Πόσω μάλλον, όταν τη βρουν αδύναμη, μονάχη και λεχώνα, 10 και 15 λύκοι μαζί.
Και θες από ένστικτο, θες από κάτι άλλο που δεν ξέρουμε, η γουρούνα αποφεύγει την πολυκοσμία στο δάσος αυτή την εποχή. Επειδή το πανηγύρι τραβά κόσμο κι όλοι οι νοματαίοι δεν έχουν προθέσεις συνύπαρξης...
Επανένωση...
Και έρχεται σε λίγο η μέρα που θα συναντηθεί πάλι το κοπάδι. Κανονισμένο κι αυτό από καιρό, αριθμητικά τριπλάσιο και τετραπλάσιο, αρχίζει την καθημερινότητά του...
Μελετημένα πράγματα, σε δυο-τρεις μέρες η αγέλη έχει και πάλι συναχθεί σε μια υπολογίσιμη δύναμη.
Τις νύχτες, το φεγγάρι φωτίζει πια τα μονοπάτια. Και τα μικρά ριγωτά γουρουνάκια της νέας «σοδειάς» διδάσκονται από τις σκρόφες... τα πρώτα γράμματα της φύσης.
Η επιβίωση...
Σε έναν τόπο που το λάθος πληρώνεται συχνά με τη ζωή, δεν μετρά μόνο το ποιος σε στηρίζει, αλλά το πώς στηρίζεις εσύ τον εαυτό σου! Κάτω από τις καστανιές, τις βελανιδιές και τις οξιές στα ψηλότερα, συχνάζει η αγέλη. Αλλάζουν και πλαγιές και γειτονιές, ανάλογα με την τροφή και τα ουρλιαχτά των λύκων.
Και επειδή τον τελευταίο καιρό παραπονήρεψαν τα πράγματα, ιδανική γειτονιά είναι οι μεγάλοι στάβλοι με τα θαρραλέα τσομπανόσκυλα, που μισούν τους λύκους, αλλά χάνονται στους μπερδεμένους ντορούς του ασβού, του λαγού, του κουναβιού, της αλεπούς... Κι όταν σωθούν πια τα σάπια κάστανα και βελανίδια του Οκτώβρη, τα γουρούνια οργώνουν τη γη για άγριους βολβούς, ξεριζώνουν ό,τι ζωντανό μέσα από το έδαφος...
Οι μικρές λιμνούλες μέσα στα χαμηλά κέδρα είναι παράδεισος για τα αγριογούρουνα αυτόν τον καιρό. Αν ποτέ βρεθείτε Μάιο-Ιούνιο σε έναν τέτοιο τόπο, θα χάσετε τον λογαριασμό στο μέτρημα των ιχνών.
Τα γουρούνια είναι σαν ένα μεγάλο κοπάδι πρόβατα, σκορπίζοντας τα ίχνη τους στα λασπωμένα χώματα, γύρω γύρω απ' τα νερά... Και ξύνονται μετά στους κορμούς των δένδρων, που γίνονται κάτι... σαν αυτοσχέδιες πετσέτες.
Είναι τα γουρούνια που αφήσαμε εκεί στα μέσα του Γενάρη και τα ξαναβρίσκουμε γερά και σαματατζίδικα, περήφανα και «τσαμπουκαλεμένα», στους τόπους που αναπολούμε στα ανοιξιάτικά μας όνειρα!
Αθηνά & Σωτήρης Δημηρόπουλος