Οι κάτοικοι του Έβρου έχουμε ένα ακόμη «δώρο»: την πέμπτη εποχή!

http://www.pameevro.gr

Νομός Έβρου. Η αρχή της Ελλάδας, η είσοδος στην Ευρώπη. Ένας νομός μεγάλος, με απίστευτα τοπία και φυσικές ομορφιές και μ’ έναν κάμπο εύφορο κι ευκολοδούλευτο, ικανό να παράξει τα πάντα, να καλλιεργηθεί με όλους τους τρόπους και σ’ όλες της εποχές…

Όλες;

Όλες πλην μιας. Γιατί, ανάμεσα στα άλλα μας προνόμια, οι κάτοικοι του Έβρου έχουμε κι ένα ακόμη «δώρο»: την πέμπτη εποχή!

Μα οι εποχές είναι τέσσερις, θα μου πείτε… Λάθος! Είμαστε large εμείς στον Έβρο, έχουμε και πέμπτη. Ένθετη, παρένθετη, όπως θέλεις μπορείς να την πεις, αφού ενδέχεται να προκύψει οποιαδήποτε στιγμή του χρόνου και να αλλάξει τα πάντα σε λίγες μόνο ώρες…

Η πέμπτη εποχή: η πλημμύρα.

Μια κατάρα που θα μπορούσε να γίνει ευλογία ή καλύτερα, μια ευλογία που αφέθηκε ή ακόμα χειρότερα, οδηγήθηκε στο να γίνει κατάρα…

Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή, όσο γίνεται απλά, εύκολα και αναλυτικά, έτσι που να μπορέσει κι ο αναγνώστης που δεν γνωρίζει το Νομό και τη γεωγραφία του, να καταλάβει τα αποτελέσματα της ανθρώπινης βλακείας και τα δεινά που αυτή έφερε στον δύσμοιρο τούτο τόπο…

Εν αρχή ήταν ο κατασκευαστής. (προσωπικά το λέω: «Ο Θεός» αλλά επειδή κάποιοι το λένε: «φύση», άλλοι «γεωλογική» ή άλλου είδους «εξέλιξη» κτλπ και προκριμένου να αποφύγουμε κουβέντες χωρίς ουσία, επιτρέψτε μου να υιοθετήσω τον όρο)…

Ο κατασκευαστής, λοιπόν, έφτιαξε ένα ποτάμι, που το μήκος του φτάνει τα 530 χιλιόμετρα και το έφτιαξε με προδιαγραφές να πλημμυρίζει. Κι όταν ερχότανε τα παραπανίσια νερά, το ποτάμι έβγαινε από την κοίτη του (το πλάτος της είναι από 100 μέχρι 300 μέτρα περίπου, υπό κανονικές συνθήκες) και απλωνότανε στον κάμπο. Αλλού 500 μέτρα, αλλού 700 αλλού ένα χιλιόμετρο δεξιά κι αριστερά, μερικά εκατοστά το ύψος του νερού κι από τις δυό πλευρές της κοίτης, μια ήμερη και ήρεμη πλημμύρα, που έφερνε καινούργιο χώμα, που κουβάλαγε μια πολύ ψιλή, σαν αλεύρι άμμο που τη λέμε μίλη, που είναι το καλύτερο λίπασμα και που έκανε τη γη εύφορη και γόνιμη.

Η πλημμύρα – ευλογία.

Από τα φερτά αυτά υλικά, οι παλιότεροι κάτοικοι των παρέβριων περιοχών, κουβαλούσανε για να βελτιώσουν τα χωράφια, τους κήπους και τα μποστάνια τους. Μα και οι ίδιες οι πλημμυριζόμενες περιοχές ήταν καλλιεργήσιμες. Σπέρνανε ρύζι (οι Τούρκοι το κάνουν, σε μεγάλη έκταση, ακόμα σήμερα) που δεν το πειράζει το νερό, αντίθετα το χρειάζεται. Φυτεύανε πεπόνια, όταν τελειώνανε οι πλημμύρες. Το πεπόνι τη στραγγίζει τη γη, την αποδυναμώνει ρουφάει όλα της τα θρεπτικά συστατικά. Πρέπει να περάσουν χρόνια για να ξαναφυτέψεις πεπόνι στο ίδιο χωράφι. Στα χωράφια αυτά, που ο ποταμός άλλαζε και εμπλούτιζε τα χώματά τους κάθε χειμώνα, ο περιορισμός αυτός δεν υπήρχε.

Τα πάντα εν σοφία εποίησε…

Δεν θα ξεχάσω, όσα χρόνια κι αν περάσουν, τις απέραντες εκτάσεις με τα πεπονοχώραφα, τότε που, πιτσιρίκος, έτρεχα πίσω από τον πατέρα μου, ψάχνοντας τα τρυγόνια τον Αύγουστο και τα ορτύκια λίγο αργότερα, στις περιοχές του Πέπλου, του Τυχερού, του Φυλαχτού και ψηλότερα.  Δεν θα ξεχάσω πως μοσχοβόλαγε ο αέρας το πρωί την ευωδιά του ντόπιου πεπονιού, που θαρρώ χάθηκε κι ο σπόρος του πιά.

Πως να ξεχάσω που μαζευόμασταν 10 – 12 χρονών παιδιά, φτιάναμε «συνεργεία» και πηγαίναμε στο λιμάνι της Αλεξανδρούπολης όπου έρχονταν καράβια από παντού (πού να τα προλάβουν οι ελάχιστοι επίσημοι λιμενεργάτες) να φορτώσουν τα πεπόνια εκείνα. Τα φέρνανε οι αγρότες με τρακτέρ και φορτηγά κι εμείς χέρι – χέρι τα ξεφορτώναμε απ’ τις πλατφόρμες στα πλεούμενα. Και γυρνάγαμε στο σπίτι και μοσχοβόλαγαν τα ρούχα μας…

Τα πρώτα, παιχνιδιάρικα, μα και διόλου ευκαταφρόνητα μεροκάματα, οι αξέχαστες, ανεπανάληπτες ευωδιές ενός τόπου, που εξαφανίστηκαν εν ονόματι μιάς ξενόφερτης και ξένης «προόδου» και μιάς αφύσικης «ανάπτυξης» που αποδείχτηκε καταστροφική και για τον τόπο και για τον άνθρωπό του…

Κι όσο οι άνθρωποι μοιραζόντουσαν τις πλημμυριζόμενες εκτάσεις με το ποτάμι, όσο σεβόντουσαν την ελευθερία του ευλογητή Έβρου κι όσο δεν παρέμβαιναν στο έργο του κατασκευαστή, όλα πήγαιναν καλά κι όλοι κέρδος είχανε…

Μα η ψείρα όταν χορτάσει βγαίνει στο γιακά κι ο άνθρωπος όταν νομίσει πως δυνάμωσε, θέλει να πάψει να μοιράζεται. Κι έτσι αρχίσαμε να ψάχνουμε τρόπους να «ρίξουμε» τον ποταμό στην μοιρασιά, να του φάμε το μερτικό του…

Η λύση δόθηκε από κάτι παιδιά της πόλης, που τα ποτάμια τα γνωρίσανε μέσα απ’ τα βιβλία στα σχολειά κι από τις εκδρομές που κάνανε για την αναψυχή τους. Επιστήμονες δήθεν, που δεν ήταν σε θέση να μοιράσουνε δυό γαϊδουριών άχυρο, αποφασίσανε πως μπορούν να μετατρέψουν τις πλημμυριζόμενες εκτάσεις σε μόνιμα χωράφια, με τίτλους ιδιοκτησίας και καλλιέργειες που καμιά σχέση δεν είχανε με την περιοχή. Ο τρόπος;

Αναχώματα…

Εύκολα, γρήγορα και βολικά για όλους! Για δεκαετίες βολευτήκανε οι πολιτικοί και οι διαχειριστές με τις υπερτιμολογήσεις, οι εργολάβοι κι οι εργάτες τους με τις κατασκευές, τις επισκευές, τις αποκαταστάσεις, οι (αποκτήσαντες νέα καλλιεργητική κουλτούρα) αγρότες με τις επιδοτήσεις και τις αποζημιώσεις. Αλλάξανε οι καλλιέργειες. Τα ρύζια, τα πεπόνια, τα σιτηρά, τα όσπρια, το σουσάμι και η σκούπα δώσανε τη θέση τους σε (μονο)καλλιέργειες όπως το βαμβάκι και το καλαμπόκι.

Άφθονο νερό, άφθονα χημικά λιπάσματα, νέες τεχνολογίες, τεχνοτροπίες και νοοτροπίες. Έσοδα από τη γη είτε παράξει κανείς κάτι είτε όχι, εύκολα δανεικά (και πολλές φορές αγύριστα) για την αγορά μηχανικών τεράτων…. Και ο ξωμάχος, ο δουλευτής της γης, ο νοικοκύρης, ο άξιος αγρότης του Έβρου (κι από τις δυό πλευρές του ποταμιού), αλλαγμένος πιά κι αυτός, αραχτός στον καφενέ, να ποτίζει τηλεματικά, μέσω κινητού και να περιμένει την επιδότηση για ένα προϊόν που δεν παρήγαγε, την αποζημίωση για το χωράφι που δεν έσπειρε, την ενίσχυση από την Ευρώπη, να την κάνει αμάξι υπερπολυτελείας ή λουλούδια και χαρτοπετσέτες στο τοπικό κωλάδικο…

    Κι ο ευεργέτης, παλιότερα, ποταμός, σφιγμένος πιά κι εγκλωβισμένος στα αναχώματα όπου τον φυλάκισαν οι πρώην εταίροι του, αφού κουβάλησαν και έστησαν εκατομμύρια τόνους μπάζων  κατά μήκος της, εν καιρώ ηρεμίας κοίτης του, ριγμένος στη μοιρασιά, να οργίζεται και να φουσκώνει, ν’ αλλάζει κι αυτός κι από φίλος να γίνεται εχθρός κι από ευεργέτης τιμωρός…

    Δεν ξέρω αν τα πρώτα αναχώματα τα έφτιαξε ο Έλληνας ή ο Τούρκος και δεν έχει σημασία ποιός το ξεκίνησε, αφού κι ο απέναντι μια χαρά τα κατάφερε.

• Ένα μέτρο ανάχωμα εσύ γείτονα, να ρίξεις τα παραπανίσια νερά σε ‘μένα; Δυo μέτρα εγώ, να τα ρίξω σε σένα…
• Δυό εσύ; Τέσσερα εγώ
• Τέσσερα εσύ; Οχτώ εγώ…

Κι έτσι για χρόνια τράβηξε η δουλειά. Και δεν βρέθηκε κανένας «επιστήμονας», δεν νοιάστηκε κανένας πολιτικός, δεν ξεβολεύτηκε κανένας ντόπιος, να δει, να πει, να δείξει στους εγκληματικά άσχετους «αρμόδιους» την απλή, μα άβολη αλήθεια:

Ένα ποτάμι 530 χιλιομέτρων δεν μπορείς να το κρατήσεις στα αναχώματα. Και σιδερένια να τα κάνεις, κι εκατό μέτρα να τα σηκωσεις, αν δεν φροντίσεις να εκτονώνεται η ορμή του όταν χρειάζεται, κάποτε, κάπου θα στο σπάσει. Θα περάσει από πάνω ή από κάτω απ’ το ανάχωμά σου ηλίθιε.

    Και τότε γίνεται έκρηξη νερού. Και τότε γίνεται καταστροφή. Και τότε γίνεται αυτό που ζούμε κάθε χρόνο πλέον οι κάτοικοι του Έβρου, αυτό που έγινε πιά ρουτίνα, που ρημάζει κάθε τρείς και λίγο την περιουσία μας και διαλύει τη ζωή μας: η πλημμύρα, η πέμπτη εποχή.

Η ευλογία που έγινε κατάρα…

 Συνεχίζεται κι ας ξεβολέψει κάποιους…

Το γεγονός είναι, πως όταν πρωτοφτιαχτήκανε τα αναχώματα, είχανε παρθεί κάποια μέτρα για την πρόληψη ζημιών σε περίπτωση πλημμύρας.

    1) Δημιουργηθήκανε τα περιβόητα «πέταλα». Στα σημεία αυτά, το ανάχωμα απομακρύνεται από την κοίτη του ποταμού, σχηματίζοντας ένα ημικύκλιο, εμβαδού κάποιων χιλιάδων στρεμμάτων, το οποίο σε περίπτωση πλημμύρας, θα κατακλυσθεί από τα νερά, εκτονώνοντας έτσι το φαινόμενο. Οι «πλημμυριζόμενες εκτάσεις» που ακούμε στις ειδήσεις δηλαδή…

    2) Φτιάχτηκε η Ευθυγράμιση. Μια πολύ σοφή σκέψη. Τι είναι η ευθυγράμμιση; Ας το πιάσουμε κι αυτό απ’ την αρχή. Στο τέλειωμά του ο Έβρος, χωριζότανε σε δύο βραχίονες. Ο ένας, ο Ανατολικός, είναι το σύνορο μεταξύ Ελλάδας – Τουρκίας. Ο άλλος, ο Δυτικός, η Παλιομάριτσα, είναι η παλιά κοίτη του ποταμού. Η διαίρεση του Έβρου στα δύο, σχηματίζει το Δέλτα του. Στους μαιανδρισμούς του Ανατολικού βραχίονα καθυστερούσε η εκβολή του ποταμού προς τη θάλασσα και σχηματιζόντουσαν κάποιες αμμονησίδες, για χάρη των οποίων, κάθε τρείς και λίγο, Έλληνες και Τούρκοι βρισκόμασταν με το χέρι στη σκανδάλη, «όχι δικιά μου είναι, όχι δικιά σου», έτοιμοι να σκοτωθούμε για κάποια στρέμματα άμμου, που αύριο θα την ξανάπαιρνε το ποτάμι. Αποφασίστηκε λοιπόν να γίνουν αλλαγές στη ροή του ποταμιού. Μα για να αλλάξεις τον φυσικό δρόμο του νερού, πρέπει ο καινούργιος δρόμος που θα φτιάξεις να είναι μεγαλύτερος και ευκολότερος απ’ τον παλιό.

Έτσι φτιάχτηκε ο τρίτος, ο κεντρικός βραχίονας, η ξακουστή Ευθυγράμμιση, η κύρια οδός απορροής των νερών του Έβρου σήμερα. Ο μεγαλύτερος όγκος των νερών του μέσω αυτής καταλήγει στη θάλασσα.  Ένα τεράστιο έργο.  Ένα τεχνητό ποτάμι, πιο πλατύ και πιο βαθύ από τα άλλα δύο. Εύκολα το νερό πήρε τον καινούργιο, εύκολο δρόμο. Ο σκοπός της κατασκευής της Ευθυγράμμισης επετεύχθη πλήρως. Ο ένας από τους δύο τουλάχιστον. Ο δεύτερος (ευθυγράμμιση των συνόρων) ευτυχώς για την αξιοπρέπειά μας, δεν εφαρμόστηκε ποτέ, γιατί αν είχε ολοκληρωθεί η συμφωνία, θα χαρίζαμε κάποιες χιλιάδες στρέμματα στους γείτονες και θα παίρναμε δυό κτηματάκια…

   3)  Κατασκευάστηκαν τα αντλιοστάσια, τα οποία, μέσω ενός δικτύου αποστραγγιστικών καναλιών, μπορούν να παίρνουν το παραπανίσιο νερό από τον κάμπο και να το ρίχνουν στην Παλιομάριτσα, από όπου εύκολα θα φεύγει στη θάλασσα…

Αφού λοιπόν στερήσαμε από το ποτάμι την δυνατότητα να πλημμυρίζει, έτσι όπως ήτανε το φυσικό του, φροντίσαμε μέσα από τεχνικές παρεμβάσεις και έργα να αποτρέψουμε τη ζημιά που θα μπορούσε να προκληθεί από ενδεχόμενη πλημμύρα. Και πιθανόν όλα να πήγαιναν καλά, αν δεν ήμασταν τόσο έξυπνοι και …εξυπηρετικοί στα επόμενα χρόνια!

Λίγα χρόνια μετά, τα καινούργια χωράφια, που έπαψαν πιά να δέχονται τα φερτά υλικά, γίνανε σαν όλα τα υπόλοιπα χωράφια του κάμπου. Οι μόνες εκτάσεις που δεχόντουσαν πλέον το ευεργέτημα ήταν οι πλημμυριζόμενες εκτάσεις, τα «πέταλα»… Σαν έξυπνοι άνθρωποι που είμαστε και μιας κι έχουμε εξυπηρετικούς πλην κοντόφθαλμους κουμανταδόρους, τα κάναμε κι αυτά χωράφια! Καινούργια αναχώματα, καινούργια μπαζώματα, καινούργιες «μπάζες», όλοι να βολεύονται, όλοι να εξυπηρετούνται, τα ψηφαλάκια να μαζεύονται… Ξανά περιορισμός του ποταμού…

Λίγα χρόνια μετά, στην Ευθυγράμμιση (που θυμίζω φτιάχτηκε για να δώσει εύκολη και γρήγορη ροή του ποταμού προς τη θάλασσα) κατασκευάστηκε ένα φράγμα(!) ακυρώνοντας τον λόγο ύπαρξής της. Το τι μάχες δόθηκαν και τι λόγια ακούστηκαν, σχετικά με το έργο αυτό… θα χρειαζόταν τόμους για να τα περιγράψει κανείς. Η κεντρική ιδέα έχει ως εξής: Είναι γνωστό ότι τις περισσότερες φορές τα συμφέροντα των αγροτών με αυτά των κτηνοτρόφων συγκρούονται. Στην περίπτωσή μας, όπου εμπλέκονται και τα συμφέροντα των αλιέων, των κυνηγών, των ανθρώπων που κατοικούν στο Δέλτα, οι ανάγκες του στρατού και του ελέγχου των συνόρων και η αστείρευτη διάθεση των εκάστοτε διοικούντων να εξυπηρετήσουν τα φιλικότερα (άρα αποδίδοντα περισσότερες ψήφους) προς αυτούς συμφέροντα, το μπάχαλο ήταν αναπόφευκτο. Και, με τρόπο εγκληματικό, παρθήκανε με πολιτικά κριτήρια αποφάσεις, στις οποίες η πολιτική δεν είχε καμιά απολύτως θέση. Δεν θα επεκταθώ περισσότερο, δεν έχει νόημα να το κάνω. Αν κάποτε βρεθεί κάποιος εισαγγελέας να το ψάξει, υπάρχουν άνθρωποι, καλύτεροι γνώστες και πιο αρμόδιοι από ‘μένα, να τον διαφωτίσουν.

Δεν μπορώ όμως να μην αναφέρω πως το φράγμα αυτό κάθε χειμώνα έσπαγε και κάθε καλοκαίρι ξαναφτιάχνονταν, με αποτέλεσμα τα φορτηγά που κουβαλούσανε τα υλικά για την επισκευή του να καταστρέφουν το δρόμο που υπάρχει πάνω στο κεντρικό ανάχωμα, ο οποίος έπειτα ήθελε επισκευή, περισσότερα φορτηγά με χώμα, περισσότερες φορτωτικές, περισσότερα χρήματα…

Δεν μπορώ επίσης να ξεφύγω από τον πειρασμό του να μοιραστώ με τον αναγνώστη μια προσωπική μου εμπειρία που θεωρώ πως δείχνει τον τρόπο με τον οποίο λειτούργησε η κρατική μηχανή όλα αυτά τα χρόνια.

Είχαν έρθει κάποιοι «αρμόδιοι» από την Περιφέρεια, τη Νομαρχία και τους γύρω Δήμους, μαζί με κάποιους Έλληνες επιστήμονες και κάποιους ξένους ειδικούς, να δούνε το φράγμα. Χρειαστήκανε βάρκα κι έτσι βρέθηκα κι εγώ εκεί. Η κουβέντα τους είχε να κάνει με το αν το φράγμα είναι στη σωστή θέση ή μήπως έπρεπε να μεταφερθεί πιο κάτω, μα και με το ύψος του. Κάποιος θεώρησε σωστό να ζητήσει τη γνώμη μου (γιατί νοιαζότανε; για να κάνει τον έξυπνο; για να με πειράξει; Δεν έμαθα ποτέ)… και βρήκε το μπελά του!

- Πές μας βρε καπετάν-Γιώργη, εσύ που ζεις εδώ και ξέρεις το ποτάμι χειμώνα – καλοκαίρι από παλιά, αν ήθελες να φτιάξεις ένα φράγμα, που θα το έφτιαχνες;

- Στη Βουλγαρία…  Έμεινε για λίγο άφωνος.

- Ποια Βουλγαρία, για εδώ μιλάμε. Μέσα στο Δέλτα…

- Εδώ είναι κάμπος μάστορα. Στον κάμπο φράγμα δεν γίνεται, χρειάζεται βουνά. Τα βουνά είναι στη Βουλγαρία. Το είχανε προτείνει οι Βούλγαροι από μόνοι τους παλιότερα. «συνεννοηθείτε οι Έλληνες με τους Τούρκους, συνεργαστείτε, εσείς που έχετε το πρόβλημα κι ελάτε να φτιάξετε ένα αποταμιευτικό φράγμα στη Βουλγαρία (τα δικά τους είναι υδροηλεκτρικά, δεν είναι για να σταματούν το ποτάμι), να το διαχειριστούμε όλοι μαζί, να πάψετε να παθαίνετε ζημιές»…

- Δεν κατάλαβες. Το φράγμα το θέλουμε εδώ, για να μην ανεβαίνει η θάλασσα με το νοτιά και αλμυρίζει το ποτάμι μέχρι ψηλά, δεν μπορούν οι ανθρώποι να ποτίσουν.

- Εσύ δεν κατάλαβες καλά. Στο σημείο που είμαστε έχουμε 12 μέτρα βάθος. Φτιάσε ένα τοίχο στο βυθό, με 4-5 μέτρα ύψος να σταματήσεις τη θάλασσα, πιο ψηλά δεν πάει, μα το ποτάμι από πάνω να τρέχει (πρόσεξα πως οι ξένοι είχανε κρεμαστεί από τα χείλη του μεταφραστή). Η Ευθυγράμμιση φτιάχτηκε για να φεύγει το νερό αφρενάριστο φωστήρες μου. Κι εσείς ερχόσαστε και τη φράζετε και το φρενάρετε. Και πλημμυρίζει ο ποταμός και καταστρέφεται ο κοσμάκης κι εσείς ακόμα για φραξίματα μιλάτε και φράγματα σκεφτόσαστε;

- Σιγά, μωρέ, που φταίει μια σταλιά φράγμα για τις πλημμύρες. Τι κρατάει; 2-3 μέτρα νερό…

- Επί 200 μέτρα πλάτος, το λίγο – λίγο, επί 530 χιλιόμετρα μήκος ποταμού… μου το κάνεις σε κυβικά σε παρακαλώ;;

Με κοίταξε σαν να έβλεπε εξωγήινο, μουρμούρισε κάτι σαν: «δεν το είχα σκεφτεί έτσι», του τά ‘χωσα κι εγώ πως τσάμπα στερήθηκε η φαμίλια του για να βγάλει αυτός το Πανεπιστήμιο κι άχρηστα είναι τα πτυχία του, χαλαστήκαμε όλοι μαζί, εγώ πήγα παραπέρα και πέταγα πέτρες στο ποτάμι κι οι υπόλοιποι συνέχισαν την επιστημονική τους κουβέντα, μέχρι αργά το απόγευμα που φύγαμε.

Από τέτοιους ανθρώπους και με τέτοιους τρόπους παρθήκανε οι αποφάσεις που σημάδεψαν και σημαδεύουν τη ζωή ενός ολόκληρου Νομού…

Λίγα χρόνια μετά, το δίκτυο των αποστραγγιστικών καναλιών έφραξε από καλάμια και φερτά υλικά. Το κεντρικό κανάλι που φέρνει τα νερά στα αντλιοστάσια έγινε τόπος φωλεοποίησης των αγρίων πτηνών και όταν κάποια στιγμή μηχανήματα του ΤΟΕΒ Φερών πήγανε να το καθαρίσουν, εμποδίστηκαν από υπαλλήλους του Φορέα Διαχείρισης (άλλη βαθιά κι αγιάτρευτη πληγή για τον τόπο), μην τυχόν κι ενοχληθούν οι ερωδιοί. Κι έτσι το 2010 που πλημμύρισε ο κάμπος, τα αντλιοστάσια, παρ’ όλο που και ρεύμα είχανε και τους μετασχηματιστές τους δεν τους είχανε κλέψει για να πάρουν το χαλκό, δεν μπόρεσαν να κάνουν τίποτα. Κι οι φωλιές των ερωδιών χαλάσανε και οι περιουσίες και οι κόποι των ανθρώπων ρημάχτηκαν…

Έτσι τα καταφέραμε οι large άνθρωποι στον προνομιούχο  Έβρο… επεμβήκαμε στην κτίση, τη βιάσαμε κατά πως μας βόλευε κάθε φορά, ακυρώσαμε το έργο του Κτίστη, αφού εμείς ξέραμε καλύτερα από Εκείνον, φτιάξαμε τα δικά μας έργα, που κι αυτά τα ακυρώσαμε μετά γιατί έτσι βόλευε κάποιους άλλους κι ακόμα υπάρχουν κάποιοι που αναρωτιούνται γιατί πλημμυρίζει ο ποταμός και γιατί γίνονται ζημιές…

Και υπάρχουν ακόμα άνθρωποι αρμόδιοι και υπεύθυνοι δήθεν, που ασκούν εξουσία και που συνεχίζουν να μιλούν για ενίσχυση των αναχωμάτων…

Και κάθε φορά που ο ποταμός τσακίζει την προηγούμενη «ενίσχυση των αναχωμάτων» τους, μαζεύονται πάνω σ’ ότι απόμεινε απ’ αυτά και κλαψουρίζουνε μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες πως «χρειαζόμαστε χρήματα για να ενισχύσουμε τα αναχώματα» και πως «το πρόβλημα θα λυθεί με τριεθνή συνεργασία».

Κι ύστερα πηγαίνουν στα –κάποια απ’ αυτά χτισμένα με χρήματα από τις υπερτιμολογημένες φορτωτικές-  σπίτια τους και κοιμούνται ήσυχοι πως κάμανε το καθήκον τους… κι ένας λαός, βουτηγμένος στα λασπόνερα, το φόβο, την ανασφάλεια και την αγωνία, πολεμάει, κόντρα στο στοιχειό, να σταθεί στα πόδια του, να μαζέψει τα κομμάτια του, να ξαναστήσει το βιός του…

…μέχρι την επόμενη φορά…

…μέχρι την επόμενη πλημμύρα…

…μέχρι την επόμενη καταστροφή…

…μέχρι να ξανάρθει η πέμπτη εποχή, μπορεί σήμερα, μπορεί αύριο, μπορεί τον άλλο μήνα.

Γιώργος Κ. Αποστολόπουλος

evrodelta@gmail.com